ölmüşüm ben sanki , her konuda her alanda, çiğnenip duran yutulmayan yenilmeyen ama hep kenarda duran  sakıza döndü bütün işlerim uzadıkça uzuyor, ben öldükçe  sırtımdaki yük daha da artıyor sanki.  Bunun adına  afilli deyince  daha şık duracağını düşündüğüm tükenmişliğimi, tembeliğimi  procastination olarak tanımlayınca  da hiç bir bok olmuyor. ölü bir bedenimi  yatağa sokup  bir öncekinden daha fazla ölmüş olarak kalkıyorum yataktan. mırıldandığım, bağıra çağıra söylediğim  çok şarkı var, hiç biri suavi’nin sözleri kadar etkilemiyor, sarsmıyor beni.

 tükenme.

”kapıyı aç bulutlar girsin.”

my