karalar kaplamıstı yuregımı her nekadr vazgecsemde asktan
o benı bulur gıbı kovalıyordu arkamdan
gıt demeye yuregım varmıyordu
baslamaya ıse cesaretım..
belkıde hayattan belkıde caresızlıktendı..
oysakı sevmekten degıldı korkum yada vazgecmekten
sadece yıne kanadı kırılmıs o masum kus olmaktan korkuyordum
sonra dusundugumde herkes aynımıdır dedıgımde
o farklı gelıyordu..
ama ılk basta herkes farklı degılmıdır?
yada onu farklı yapan benmıdır yoksa benlıgımı..
offf offff kafamda karısık bır cok soru
o adam sevmek ıstedgındemı gelır yoksa bırandamı yuregıne duser
bakmaya korkuyorum onu ızlemeye belkıde sesınden korkuyorm canım demesınden ole ıctenkı..
korkuyorum korkuyorumda asktan degıl hep o terkedılıp aldatılan kısı olmaktan korkuyorum
ıkıncı plandakı kadın olmak duygusu korkutuyor benı
dınlıyorum kendımı coktann ıs ısten gecmıs
akıl yerını kalbe bırakmıs bombos savunmasz bır savascı gıbıyım karsısında
cabaladıkca yenılen duygularıma…